***

Անցիալիս հետագիծն անծածկույթ,
Էլ չի փոխվի ու չի կորչի,
Բնության մեջ,անծաիր աշխարհի,
ՈԻ չի քողարկվի ,լռության երգով,

Շուրթերս սեղմված՝ ակնկնկալելով,
Քավություն գտնել,իմ նոր ճամփեքին,
Որ երկմտանի չեն,այլ միայն բարեխոս,
Հաստատւն կամքով,սրտումս եմ պաում ,

Ես քայլում ու մշտապես մտորում եմ,
Մեղքերիս քանակն՝անթիվ են ,ավեր,
Ոնց պիտի շտկեմ ու ուղղեմ դրանք,
Գուցե երբ հողով ,ծածկվեն մարմինս ու հոգիս?

Այո ես գիտեմ,որ մեղավորներն ,
Կարող են դառնալ լիովին ներված,
Երբ սրտով մեկ ոռնան- իմ ԱՍՏՎԱԾ,
ԵՎ ՏԻՐՈՋ ոտքերի առաջ, մեղա ու մեղա ,

Իսկ ինձ կների , լուսինն անքուն ?
ԵՎ ինքս ինձ ,առաջին հերթին ?
Էս կուտակումներից ,որ սիրտս է պոռթկում,
Անարցունք լացով քայլում եմ , խորհում