Երբ աչերս դառնում են տխուր, իսկ հուշերս հայելի,
ԵՎ հոգիս Է դառնում մի ստվար ածուխ,
Շուրթերս այրվում են, ու դառնում փոշի,
Դառնում մոխիր, համրորեն ցրվում ու...մեռնում :
ԵՎ երբ վերջին անգամ, դաշնամուրիս ստեղներին,
Լապտերս հանգավ, լույս չեմ գտնում` ջութակս նվագել ,
ՈՒ հոգիս սրբել, հին փթած կեղտից, ուր շողերն են վախճանվում,
ԵՎ նստարանն էլ արդեն չի ընդունում, վանոմ է հեռու …անդադար հեռու…
Անմխիթար մորմոքներից իմ ցավերի ,ծաղիկներն են հյուծվում ,
Լռություն է ու լռութանս կարեկցանքն ավելի է հալածում,
Սիրո ծաղիկները հեռու´ տարեք, որ վերստին չտանջվեն ,
Դժնադեմ, մաշված ու կնճռոտ բախտս շաղ տամ ես հողին։
ԵՎ հոգիս Է դառնում մի ստվար ածուխ,
Շուրթերս այրվում են, ու դառնում փոշի,
Դառնում մոխիր, համրորեն ցրվում ու...մեռնում :
ԵՎ երբ վերջին անգամ, դաշնամուրիս ստեղներին,
Լապտերս հանգավ, լույս չեմ գտնում` ջութակս նվագել ,
ՈՒ հոգիս սրբել, հին փթած կեղտից, ուր շողերն են վախճանվում,
ԵՎ նստարանն էլ արդեն չի ընդունում, վանոմ է հեռու …անդադար հեռու…
Անմխիթար մորմոքներից իմ ցավերի ,ծաղիկներն են հյուծվում ,
Լռություն է ու լռութանս կարեկցանքն ավելի է հալածում,
Սիրո ծաղիկները հեռու´ տարեք, որ վերստին չտանջվեն ,
Դժնադեմ, մաշված ու կնճռոտ բախտս շաղ տամ ես հողին։
եվ մի փշրտեք, ձեր հոգու հպարտ շերտերը,
ու իզուր են թաց աչերն ու դողացող, խեղճ շուրթերը,
միևնույն է՝ չեն փրկելու էժան ու թույլ էդ խոսքերը,
մի մարեք լույսերը ու մի վրդովվեք և մի մոռացեք,
միամիտ,անփորձ մանկական խաղերը
ՈՒ իզուր են, վիպակն ձեր կյանքի ու սիրո հուշերը, միևնույնն է,
չեն գերվելու,ամենքն ունեն իրենց հույզերը,
մի մարեք լույսերը ու մի թաքնվեք և մի չարչարեք,
հարցերից հոգնած ձեր բութ ուղեղը ու իզուր են, հազար տեսակ,
անմխիթար մեծ գյուտերը, միևնույնն է՝ չեն փոխվելու սիրո խաղի հին ձևերը,
մի մարեք լույսերը ու մի ափսոսեք և մի խրատեք ձեր փոքրիկի խենթ արարքներն
ու իզուր են օրինակներն ձեր պապերի ու դեպքերը հին թվերի,
միևնույնն է՝ չեն լսելու էսօրն ունի իր նոր ձևը:
մի մարեք լույսերը ու մի սարսափեք և մի կկոցեք քամուց ճաքճքված,
ՁԵՐ թախծոտ կոպերը ու իզուր են իմաստն կռահած,մտատանջ դեմքի խորը հետքերը,
միևնույնն է՝ չեն սփոփելու ,երազն կորցրած, քնած ցրտերը
Մ Ի ՄԱՐԵՔ ԼՈՒՅՍԵՐԸ ՈՒ ՄԻ ԲՈՂՈՔԵՔ .