Այգիս

Այգիս կարծես ինձնից նեղացած լինի,
Անխնամ թողել էի ու հեռացել,
Որ օրերս էր մանկական, հիշում ,
Բարի, սրտաբաց այցիս էր սպասում,
Սպասում անհամբեր, որ մի օր կգամ,
Կմոտենամ վարդերին չորացած,
ՈՒ գիրկը կնգնեմ, օջախ կվառեմ,
Եվ կզրուցենք անցածիս մասին…
Երբ դեր անփորձ պատանի,
Արաջին համբույրս տվեցի,
Սիրեցի մեկին իմ այգուս միջին
Երբ հեռու հեռվից լուսինն էր ժպտում,
ՈՒ հրահրում, էլի – էլի համբուրի, կրկին,
Դա սերդ էր առաջին, քո այգու միջին,
Էլ չի լինելու, հեքիաթն է վերջին,
Վայելիր սերդ, անարատ, մաքուր,
Որը հոգիտ խորքում՝ աստղազարդ մնա:
Այգիս կարծես նեղացած լիներ,
Անխնամ թողել էի ու հեռացել,
Բայց սրտումս նա ապրում էր հավերժ,
Իր չորացած ու չխնամված ողկույզներով խեղճ